Historia piłki - Złota Era Realu Madryt

Całkiem niedawno Real Madryt wydawał się być nie do zatrzymania, a jego gracze byli międzynarodowymi idolami. Słynny Złota Era trwała niemal sześć lat i utrzymuje się w pamięci nie tylko wiernych fanów, ale też wszystkich fanatyków piłki nożnej. Przeczytasz o nim w naszym artykule.

Złota Era – początek

Złota Era Realu Madryt rozpoczęła się w połowie roku 2000, gdy Florentino Pérez objął rolę prezesa klubu. Dzięki swoim pomysłom biznesmen zapoczątkował rewolucję w klubie mającą na celu wyjście z kryzysu gospodarczego, który go dotknął.

Jednym z pierwszych pomysłów było sprowadzenie do zespołu słynnych nazwisk. Czterech piłkarzy – Figo, Zidane, Ronaldo i Beckham, który dołączył do zespołu jako ostatni w 2003 – kosztowało Real Madryt 200 milionów euro. Jednak inwestycja bardzo się opłaciła dzięki ich niezliczonym wygranym.

W ciągu sześciu lat świetności Real Madryt wygrał dwie ligi hiszpańskie (sezony 2000/2001 i 2002/2003), dwa Superpuchary (2001 i 2003), jeden Puchar Interkontynentalny (2002), jedną Ligę Mistrzów UEFA (2001/2002) i jeden Superpuchar UEFA (2002).

Co więcej, Madryt zajął drugie miejsce w La Liga w sezonie 2004/2005 i trzecie w sezonie 2001/2002. Nie wspominając o tym, że dwa razy zajął także drugie miejsce w Copa del Rey: 2001/2002 i 2003/2004.

Kim były największe gwiazdy Złotej Ery?

Złotą era Madrytu wspierana była przez czterech międzynarodowych graczy. Dzięki ich umiejętnościom zespół eksplodował w niezwyciężoną siłę. Tymi gwiazdami byli:

1. Luis Figo

Figo najpierw zaczął jako skrzydłowy, ale później grał jako pomocnik, a z czasem coraz bardziej przesuwał się do centrum.

2. Zinedine Zidane

Zizou jest jednym z najlepszych francuskich piłkarzy w historii. Dołączył do Realu Madryt w 2001 po tym, jak grał dla Juventusu. Jego kontrakt był najdroższym w swoim czasie, zespół musiał wydać na niego 73,5 miliona euro.

Zidane był graczem o niesamowitej technice i wizji, nie wspominając o niesamowitej kontroli. Chociaż pomocnik miał swoje dobre i złe chwile, był z pewnością jednym z najlepszych na boisku, nawet w stresujących sytuacjach.

3. Ronaldo

Brazylijski gwiazdor dołączył do Madrytu w 2002 roku po tym, jak grał w Interie Mediolan i wygrał Puchar Świata z drużyną narodową w edycji koreańsko-japońskiej.

Madryt zapłacił 45 milionów euro za tego ostrego napastnika (który był również podatny na obrażenia). W swoich pierwszych trzech sezonach z Realem Madryt strzelił 68 goli w samych mistrzostwach La Liga.

4. David Beckham

Przeniesiony z Manchesteru United Beckham był ostatnim wielkim zawodnikiem międzynarodowym, który dołączył do zespołu w 2003 roku. Jego kontrakt opiewał na ogromną kwotę, o czym rozpisywały się media. Angielski gwiazdor był znany ze swojej prawej stopy i długich podań… jego rzuty wolne były jeszcze bardziej niesamowite!

Oprócz tych czterech graczy, Real Madryt miał także innych świetnych graczy. Przykładami są bramkarz Iker Casillas (Hiszpania), obrońca Roberto Carlos (Brazylia), pomocnik Guti (Hiszpania) i napastnik Raúl González (Hiszpania).

Zespół podpisał także kontrakt z angielskim zawodnikiem Michaelem Owenem w 2004 roku i Brazylijczykiem Robinho w 2005 roku.

Złota Era – koniec

Jednakże, pomimo całej chwały i sukcesu, których zespół doświadczył w ciągu sześciu krótkich lat – i pomimo ogromnej reputacji, na którą sobie zapracował – fani oraz świat piłki nożnej nigdy nie zaakceptował taktyk Péreza.

Po wygraniu La Liga 2002/03, manager zespołu skrytykował ówczesnego managera, Vicente del Bosque, oskarżając go o nie nadążanie za czasami. Kilka tygodni po ostrej krytyce i wygranej, Carlos Queiroz zastąpił del Bosque.

Nie był to jedyny problem: przybycie Beckhama było kolejnym, ponieważ Real Madryt miał już prawego skrzydłowego (Luisa Figo). Ponadto niektórzy piłkarze – być może w obronie del Bosque – opuścili klub po tym, jak odrzucono ich wnioski o podwyżkę wynagrodzenia.

W 2004, Real Madryt nie był w stanie utrzymać zwycięskiej passy i przegrał sześć z siedmiu meczy w La Liga, z czego cztery były meczami na swoim boisku. Wtedy też Złota Era zaczęła się kruszyć.

Klub stał się firmą o modelu ekonomicznym opartym na wysokim poziomie międzynarodowej komercjalizacji. Jednak nie zwracał uwagi na rozgrywkę, nawet gdy osiągnął szczyt i imponujące tytuły.

Gwiazdy Złotej Ery były niesamowitymi graczami i wszyscy o tym wiedzieli. Ale, być może, byli zbyt skupieni na sobie. Po zasmakowaniu sukcesu z Realem Madryt, Florentino Pérez zrezygnował ze swojej pozycji w 2006 roku i zbliżył Złotą Erę do końca. Jednakże, Zidane i Beckham dalej podtrzymywali ducha zespołu.