Zawodowi sportowcy a amatorzy - co ich różni?

W świecie sportu często można spotkać określenia zawodowi sportowcy i amatorzy, które używane są do klasyfikowania sportowców. Jednak nie są to wcale proste i oczywiste tematy, różnice między zawodowymi sportowcami i amatorami mogą mieć różne znaczenia. Wszystko zależy od punktu widzenia lub odniesienia, które bierzemy pod uwagę.

Na początek moglibyśmy zdefiniować sport zawodowy jako sport uprawiany przez osoby, których praca polega na uprawianiu modalności sportowej, a nie przez osoby, które po prostu lubią uczestniczyć w aktywności fizycznej.

Ta definicja wydaje się ustalać pewne różnice między sportowcami zawodowymi i amatorskimi, przynajmniej w odniesieniu do boiska sportowego. Musimy jednak głębiej przeanalizować ten temat, przyglądając się przepisom prawa pracy.

Aby lepiej wyjaśnić te różnice, przeanalizujmy je z perspektywy obecnych praw i obowiązków pracowniczych w Hiszpanii.

Zawodowi sportowcy a amatorzy według prawa pracy

Po pierwsze, ważne jest, aby pamiętać, że reprezentowanie klubu w określonej sekcji lub kategorii sportowej niekoniecznie czyni sportowca profesjonalistą. Dlatego różnice między sportowcami zawodowymi i amatorami są nie tylko kwestią rejestracji w organizacji sportowej.

Z tego też powodu nie należy zakładać, że jedynymi sportowcami zawodowymi w Hiszpanii są ci, którzy należą do zawodowych lig hiszpańskich: ACB, ASOBAL, LFP i LNFP.

Prawdą jest, że zwykle zawodowi sportowcy zarejestrowani są w lidze. Jednak z punktu widzenia prawa pracy nie jest to wymagane.

Zawodnik może być częścią klubu amatorskiego i brać udział w nieoficjalnych zawodach. Wyobraźmy sobie na przykład zawodowego koszykarza, który podejmuje decyzję o “przejściu na emeryturę” w sekcji regionalnej. Poziom konkurencji lub kategorii nie odbiera statusu sportowca zawodowego.

Dlatego jeśli chcemy zrozumieć różnice między sportowcami zawodowymi a amatorami z perspektywy prawa pracy, musimy skupić się na stosunku pracy i profesjonalnym charakterze sportu. Wszystko to jest określone przez hiszpańskie prawo, któremu się przyjrzymy.

Status zawodowy sportowca zgodnie z hiszpańskim prawem

Podobnie jak każdy inny pracownik, praca sportowców zawodowych jest również uwzględniona w hiszpańskim Statucie praw pracowników. Jednak tekst nie koncentruje się na określeniu szczególnych warunków sportu jako pracy; zamiast tego sportowcy znajdują się wśród przypadków szczególnych stosunków pracy.

W tej samej klasyfikacji można znaleźć szeroki wybór działań zawodowych. Od dzieł artystów podczas pokazów publicznych po zadania wykonywane przez więźniów, którzy odbywają wyroki w więzieniach Półwyspu Iberyjskiego.

Dlatego, jeśli chcemy określić szczegółowe warunki stosunków pracy dla sportowców zawodowych, musimy odwołać się do Dekretu królewskiego 1006/1985 z 26 czerwca. Jego treść nakreśla warunki, które określają, kiedy sport traktowany jest jako praca w odniesieniu do sportowców obywatelstwa hiszpańskiego.

Podobnie, możemy znaleźć stosunki pracy dla zagranicznych sportowców, którzy zawodowo pracują w Hiszpanii, w Rezolucji z 12 sierpnia 2005 r. opublikowanej przez Sekretariat Stanu ds. Imigracji i Emigracji.

Dobrowolna praktyka i wynagrodzenie

Według Dekretu królewskiego 1006/1985, zawodowi sportowcy to osoby, które dobrowolnie przyjmują sport jako swoją pracę. Muszą również otrzymać rekompensatę ekonomiczną od klubu lub innego związku sportowego, który reprezentują.

Definicja ta obejmuje również umowy podpisane między sportowcami a firmami lub firmami handlowymi w celu wykonywania zadań na boisku sportowym. To samo dotyczy ewentualnej rekrutacji sportowców i firm specjalizujących się w organizacji pokazów i wydarzeń sportowych.

Podsumowując, artykuł pokazuje jednak, że nie możemy uznać tych, którzy uprawiają sport w klubach, a jedyną rekompensatę finansową otrzymują za wydatki związane z wykonywaniem tej działalności, za zawodowych sportowców.