Złamanie obojczyka- czy można mu zapobiec?

Chociaż trudno jest przewidzieć uraz, taki jak złamanie obojczyka, możesz pamiętać o kilku aspektach podczas swoich treningów, które pomogą ci uniknąć tej nieprzyjemnej dolegliwości. Czytaj dalej i dowiedz się jak dbać o swoje obojczyki!

Złamanie obojczyka- czy można mu zapobiec?

Złamanie obojczyka to bardzo bolesny i powodujący długotrwałą rekonwalescencję uraz. Z tego powodu musisz dołożyć wszelkich starań, aby temu zapobiec. W przeciwnym razie prawdopodobnie będziesz musiał przejść długi proces leczenia i zabiegi fizjoterapii przez kilka miesięcy. Poniżej dowiesz się więcej na temat anatomii tej kości i tego, co możesz zrobić, aby zapobiec jej złamaniu.

Obojczyk to kość rozciągająca się poziomo od mostka do przedniej części łopatki. Obojczyk łączy mostek z łopatką, z którą też wspólnie tworzy obręcz barkową.

Kość obojczykowa jest jedynym połączeniem szkieletu kończyny górnej ze szkieletem osiowym obejmującym czaszkę, klatkę piersiową (żebra, mostek) i kręgosłup.

W rzeczywistości możesz poczuć tą kość pomiędzy szyją a ramionami. Jedną z konsekwencji tego, że jest ona tak powierzchownie ulokowana, jest właśnie to, że jest dość podatna na obrażenia.

Zadaniem obojczyka jest stabilizacja obszaru kości, do którego należy. Pomaga również ustabilizować ruchy ramion. Ze względu na te funkcje, jakikolwiek uraz tej kości utrudni poruszanie ręką lub wykonywanie innych ruchów związanych z całym układem kostnym.

Złamanie obojczyka- jak do niego dochodzi?

Do złamania obojczyka dochodzi w przypadku przerwania lub naruszenia ciągłości kości. Jak w przypadku każdego innego złamania, ta nieciągłość może doprowadzić do stanu zapalnego, bólu i funkcjonalnej impotencji.

W przypadku obojczyka, ponieważ pomaga on kierować ruchami ramion i rąk, wykonywanie gestów obejmujących mięśnie ramion będzie naprawdę bolesne i utrudnione.

W większości przypadków do złamania obojczyka dochodzi w wyniku bezpośredniego uderzenia. Na przykład upadek z rower, konia, wypadek samochodowy lub uderzenie w kość. Z tego powodu złamania też wyjątkowo częste w sportach kontaktowych, takich jak rugby, boks lub upadki w sportach, takich jak jazda na nartach czy wspinaczka.

Objawy złamania obojczyka

Oprócz bólu w obrębie ramion i szyi, na złamanie obojczyka może wskazywać na przykład pojawienie się jednego z następujących objawów.

• Miejscowe zapalenie- ból, opuchlizna i problemy z mobilnością
• Krwiak lub siniak blisko kości- pojawienie się wylewu krwi
• Guz w miejscu urazu spowodowany oddzieleniem kości. Jeśli uraz jest bardzo poważny, jeden koniec kości może nawet przebić skórę i być widoczny z zewnątrz- mówimy wtedy o złamaniu otwartym.
• Ramię po przeciwnej stronie będzie obwisłe (w dół i do przodu) oraz asymetryczne.

Czy można zapobiec złamaniu obojczyka?

Ponieważ bezpośrednie uderzenie zwykle powoduje złamanie obojczyka, bardzo trudno jest temu zapobiec. Należy jednak pamiętać o trzech wskazówkach, aby ograniczyć szkody spowodowane przez obrażenia. Są to:

1. Utrzymuj mięśnie i ścięgna w formie

Chociaż żadne mięśnie nie zakrywają w pełni i nie chronią obojczyka, posiadanie silnych mięśni ramion, przedramion, piersiowych i rąk może być bardzo pomocne. Jeśli spróbujesz zamortyzować upadek obiema rękami, wystąpią znaczące różnice pod względem ciężkości urazu, w zależności od twojego poziomu wytrenowania,

Z drugiej strony, jeśli wykonujesz trening zwinności i propriocepcji, będziesz w stanie zapobiec większej liczbie upadków, niż gdybyś tego nie robił. Każda aktywność fizyczna wzmacnia nasz układ kostny- dlatego tak ważne są regularne treningi i aktywności.

2. Naucz się prawidłowo upadać

Wielu elitarnych sportowców pracuje właśnie, aby zapobiec kontuzjom podczas przewidzianych w wielu dyscyplinach upadków. Nauka bezpiecznego upadku jest niezbędna, gdy uprawiasz sport, w którym zderzenia są bardzo prawdopodobne.

Na przykład w sportach takich jak koszykówka, piłka ręczna, rugby, boks czy narciarstwo, aby wymienić tylko kilka, sportowcy uczą się upadać, aby ograniczyć kontuzje lub przynajmniej próbować zminimalizować ryzyko i doznać jak najmniejszego urazu.

3. Bądź ostrożny

Trzecia wskazówka to po prostu zachowanie ostrożności. Ryzyko złamania obojczyka będzie wtedy znacznie mniejsze. Na przykład jeśli jedziesz na nartach wybieraj zawsze stoki odpowiadające Twojemu poziomowi umiejętności. Dostosuj też prędkość do panujących warunków i nie próbuj na początku jechać zbyt szybko.

To samo dotyczy sytuacji, gdy podczas gry w rugby nieustannie zderzasz się z przeciwnikami bezpośrednio przy obręczy barkowej, zamiast ustawiać się prawidłowo. Prawidłowa technika jest niezbędna, aby zapobiec tego typu urazom.

Podczas jazdy konnej zastosuj się do poleceń instruktora i dostosuj prędkość i poziom trudności przeszkód do umiejętności i doświadczenia.

Jeśli cierpisz na osteoporozę zrezygnuj z tego typu sportów na rzecz aktywności nieco bardziej bezpiecznych i niewymagających upadków.

Złamanie obojczyka- lepiej zapobiegać niż leczyć

Można zatem powiedzieć, że istotne jest nie tylko zapobieganie złamaniom obojczyka, ale także unikanie tego urazu. Ponieważ obojczyk jest kością bardzo powierzchownie ulokowaną, jest bardzo podatny na bezpośrednie uderzenia, które mogą naruszyć jego strukturę.

Dlatego jeśli narażasz się na sytuacje, w których często możesz upaść lub zderzyć się z innymi, musisz być bardzo ostrożny i stosować wszelką zalecaną ochronę. 

Ponadto niezbędny jest także trening mięśni, wykonywanie prawidłowych ruchów, nauka upadków i nieprzekraczanie własnych możliwości. Może pomóc trening funkcjonalny, nastawiony na naukę prawidłowych wzorców ruchowych.

Nawet jeśli doznasz złamania, dzięki takim zabiegom jest bardzo prawdopodobne, że całkowicie wyzdrowiejesz i odzyskasz pełną sprawność i zakresy ruchu.

Podsumowanie

Jeśli jednak dojdzie do złamania obojczyka, będziesz musiał przez dłuższą chwilę odpocząć. Po odzyskaniu sił czekać cię będzie długi okres fizjoterapii, ćwiczeń rehabilitacyjnych i stosowanie akcesoriów takich jak taśmy fizjoterapeutyczne. Pomogą ci one odzyskać sprawność i zapewnić wzmocnienie tego obszaru i utrwalenie prawidłowej postawy.

Poważniejsze przypadki mogą wymagać interwencji chirurgicznej i pomocy ortopedy. Niemniej jednak, najlepiej jest unikać konieczności przechodzenia przez ten ciężki i bolesny proces.