Kim był Santiago Bernabéu? Spojrzenie na jego życie

Santiago Bernabéu jest jednym z wielkich idoli Realu Madryt, nie tylko jako gracz, ale też jako prezes. Piastował to stanowisko przez 35 lat.

Kiedy ktoś wspomina o Santiago Bernabéu, od razu myślimy o stadionie Realu Madryt. Jednak dom Realu Madryt nazwany został na część wspaniałej osobowości w historii klubu. W tym artykule opowiemy o prezesie, który najdłużej piastował to stanowisko w historii tej instytucji i jego dziedzictwie.

Biografia Santiago Bernabéu

Santiago Bernabéu de Yeste urodził się w Albacete w 1895 r. Był siódmym synem prawnika i hrabiny. W wieku pięciu lat przeprowadził się z rodziną do Madrytu i rozpoczął naukę w Real Colegio Alfonso XVII de Los Agustinos w San Lorenzo de El Escorial. Tam po raz pierwszy miał kontakt z piłką nożną.

Przed zakwalifikowaniem się do kategorii dziecięcej w klubie piłkarskim w Madrycie – jego brat Antonio był jednym z założycieli – trenował w obiektach Hiszpańskiego Towarzystwa Gimnastycznego.

Najpierw grał na pozycji bramkarza, ale potem na przemian grał na pozycji środkowego napastnika i bramkarza. Inny z jego braci, Marcelo, przekonał trenerów, aby mógł zostać napastnikiem.

Santiago Bernabéu był częścią drużyny młodzieżowej Madrytu przez trzy sezony, dopóki nie zadebiutował w swojej pierwszej drużynie; był rok 1914. Podczas tych mistrzostw strzelił trzy gole i natychmiast stał się punktem odniesienia napastników w Madrycie.

Santiago Bernabéu: kariera piłkarska

Jedną z największych osobliwości w karierze Santiago Bernabéu jest to, że nigdy nie grał dla reprezentacji narodowej. Został do niej powołany dopiero w 1922 roku, ale nie zagrał ani jednego meczu i nigdy później nie został ponownie zaproszony do zespołu.

Bernabéu grał w Realu Madryt do 1927 roku, z pominięciem sezonu 1920–21. Wiele osób nie wie, że ich idol “zamienił strony” i przeszedł do klubu Atlético (dziś jest to klub Atlético Madryt). Nie mógł jednak brać udziału w oficjalnych meczach, ponieważ oficjalnie był piłkarzem madryckiego klubu piłkarskiego.

Kontynuował karierę w zespole, w którym pojawił się jako zawodnik jeszcze przez sześć sezonów, aż w 1927 roku przeszedł na emeryturę sportową. Santiago Bernabéu strzelił 68 bramek w 79 meczach i zdobył dziesięć tytułów; jeden Copa del Rey w 1917 r., a pozostałe dziewięć w Regionalne Mistrzostwa Centrum.

Jego działania i dziedzictwo jako lidera

Odejście z ukochanego klubu nie było powodem do całkowitego porzucenia organizacji. Kontynuował współpracę z nią w innej roli: jako członek zarządu. Mimo że ukończył studia prawnicze, Santiago Bernabéu nigdy nie praktykował prawa.

W 1929 r. został sekretarzem rady dyrektorów i pełnił tę funkcję do 1935 r. Po wojnie secesyjnej objął stanowisko urzędnika w Ministerstwie Finansów, a w 1943 r. zarząd Realu Madryt ustanowił go prezesem.

Pierwszym celem Bernabéu było zbudowanie nowego stadionu. Pracował także nad uporządkowaniem struktury klubu i profesjonalizacją instytucji. Najpierw kupił część ziemi przyłączonej do starego stadionu Chamartín, wziął kredyt w banku i rozpoczął prace budowlane nad nową siedzibą.

Początek nowej ery

Wczesne lata 50. nie były bardzo obfite pod względem sukcesów sportowych, ale Santiago Bernabéu pozostał na swojej pozycji. Wkrótce pojawił się też Di Stéfano i zdobył pierwsze tytuły w erze Bernabéu, zarówno w kraju, jak i za granicą. Drużyna piłkarska zdobyła w sumie 31 trofeów.

W czerwcu 1978 r., kilka dni po swoich 83 urodzinach, Santiago Bernabéu zmarł w domu z powodu powikłań wątrobowych. Był prezesem Realu Madryt przez 35 lat. To sprawiło, że był najdłużej sprawującym tę pozycję człowiekiem w historii klubu, a także odniósł najwięcej sukcesów.