Puchar Interkontynentalny: krótka historia

Puchar Interkontynentalny to przodek Klubowych Mistrzostw Świata FIFA. Jego historia jest pełna zmian i mistrzów.

Klubowe Mistrzostwa Świata FIFA były kiedyś znane jako Puchar Interkontynentalny. Jak sama nazwa wskazuje, trofeum to było przyznawane najlepszej z międzynarodowych drużyn, które brały udział w turnieju. Dowiedz się o nim więcej!

Początki Pucharu Interkontynentalnego

Aby dowiedzieć się więcej o początkach Pucharu Interkontynentalnego, trzeba przenieść się do lat 70., aby podziękować francuskiemu dyrektorowi Henriem Delaunayowi. Chciał zorganizować turniej, aby dowiedzieć się, która drużyna piłkarska była najlepsza na świecie. Kto miał stanąć w szranki jako pierwszy? Mistrzowie Europy i mistrzowie Ameryki.

W pierwszej edycji Pucharu Interkontynentalnego stanęli ze sobą w szranki mistrzowie Europy (Real Madryt) i mistrzowie Ameryki Południowej (Peñarol z Urugwaju). Za tamtych czasów turniej wyglądał następująco: dwa mecze, każdy rozgrywany na stadionie mistrzowskiej drużyny.

W 1960 r. pierwszy mecz odbył się w Montevideo. Drużyny zremisowały, a żadna z nich nie zdobyła punktu. Drugi odbył się w Madrycie, a gospodarze wygrali 5 do 1, stając się tym samym pierwszymi interkontynentalnymi mistrzami.

Drużyna z Urugwaju odegrała się w następnym sezonie, kiedy wygrała z zespołem Benfica (z Portugalii) i zdobyła Puchar. W latach 70. pojawili się kolejni mistrzowie, na przykład Santos z Brazylii, Inter z Włoch, Racing z Argentyny.

Lata 70. przyniosły wiele zawirowań w Pucharze Interkontynentalnym, ponieważ dwa z nich – w 1975 r. i 1978 r. – nie odbyły się, gdy drużyny nie były w stanie zgodzić się co do dat. Podczas tej dekady zwycięzcami okazały się drużyny Independiente i Boca z Argentyny, Atlético z Madrytu i Bayern Monachium z Niemiec.

Czas zmian w Pucharze Interkontynentalnym

W latach 80. w Pucharze Interkontynentalnym zaszły znaczące zmiany, gdy organizatorzy zdecydowali, że jeden mecz powinien odbywać się na neutralnym terytorium. Odbywał się na Krajowym Stadionie Olimpijskim w Tokio aż do 2001 r. Od tego roku oficjalnym sponsorem turnieju stała się Toyota.

W ostatnich trzech latach doszło do zmiany siedziby głównej Pucharu Interkontynentalnego, która przeniosła się na Międzynarodowy Stadion w Yokohamie. W 2004 r. Puchar wygrało Porto z Portugalii, zwyciężając z Once Caldas z Kolumbii. Udało im się zdobyć tytuł mistrzowski dzięki licznym punktom karnym.

Od 1960 r. do 2004 r. wyłoniono 25 różnych interkontynentalnych mistrzów. Pośród nich znajduje się dziewięć drużyn z Argentyny, siedem z Włoch i po sześć z Brazylii i Urugwaju. Drużyny, które zdobyły najwięcej tytułów (każda po trzy) to Milan, Peñarol, Real Madryt, Boca Juniors i Nacional de Montevideo.

Puchar Interkontynentalny zmienia nazwę

Od 2005 r. Puchar Interkontynentalny połączył się z Klubowymi Mistrzostwami Świata FIFA, spełniając tym samym plan, nad którym pracowano od 2000 r.

W tym turnieju biorą udział zwycięzcy najważniejszych międzynarodowych lig z sześciu konfederacji uznawanych przez FIFA. Zaliczamy do nich UEFA, CONMEBOL, CONCACAF, AFC, CAF i OFC.

W 2017 r. oficjalnie uznano Puchar Interkontynentalny za bezpośredniego przodka Pucharu Świata, nadając tym samym tytuły wszystkim drużynom, które wygrały go między 1960 a 2000 r.

Skorzystał na tym choćby Real Madryt, który wygrał trzy Puchary Interkontynentalne oraz cztery Puchary Świata (2014, 2016, 2017 i 2018). Tym samym “Merengues” (jak nazywają ich kibice) to drużyna o największej liczbie wygranych w międzynarodowych mistrzostwach.

AC Milan z Włoch również dołączył do tej listy (2007), ponieważ również zdobył trzy Puchary Interkontynentalne (1969, 1989 i 1990), podobnie jak Barcelona. Chociaż Barcelona nie zdobyła ani jednego Pucharu Interkontynentalnego, to wygrali w 2009, 2011 i 2015 r. Właśnie dlatego są nazywani klubem “trzech trofeów”.

Nie każdy dotrzymuje kroku

Inni zwycięzcy Pucharu Interkontynentalnego nigdy nie byli w stanie odzyskać swojej dobrej passy. Mówimy choćby o klubach Peñarol z Urugwaju (1961, 1966 i 1982), Boca Juniors z Argentyny (1977, 2000 i 2003), czy Nacional z Urugwaju (1971, 1980 i 1988).

Wymieniając drużyny z trzema międzynarodowymi trofeami nie sposób nie wspomnieć o Interze z Włoch (1964, 1965 i 2010), Bayernie Monachium z Niemiec (1976, 2001 i 2013) i Sao Paulo z Brazylii (1992, 1993 i 2005).

Połączenie z Pucharem Świata sprawiło, że kraj o największej liczbie tytułów mistrzowskich to Hiszpania (11). Tuż za nią plasuje się Brazylia (10). Następne miejsce zajmuje Argentyna z dziewięcioma zwycięstwami. Od momentu powstania Pucharu Świata żadnej argentyńskiej drużynie nie udało się wygrać.