Duch rywalizacji i współpraca w sporcie

Różnica między konkurencyjnością a współpracą staje się oczywista w skrajnych przypadkach. Oczywiste jest, że te dwie postawy mogą współistnieć, ale osiągnięcie dobrej równowagi wymaga ciężkiej pracy oraz doświadczenia. Gdy w sporcie występuje tylko duch rywalizacji lub sama współpraca, graczom często brak wsparcia niezbędnego do osiągnięcia celów.

Choć może się wydawać, że konkurencyjność i współpraca to dwa przeciwstawne pojęcia, tak naprawdę obie te rzeczy są potrzebne, aby osiągnąć sukces. Mają zupełnie inną charakterystykę, ale zrozumienie, jak wykorzystywać je razem jest niezwykle ważne.

Duch rywalizacji i współpraca w sporcie: czym są?

Po pierwsze, istnieją dwa sposoby podejścia do sportu i życia. Możesz zastosować te perspektywy w dowolnym sektorze swojego życia, a są one sposobem radzenia sobie z pracą w grupie.

W zależności od dynamiki otoczenia, te sposoby myślenia mogą wpływać na pracę zespołu, rodziny, a nawet grupy przyjaciół.

Duch rywalizacji

Konkurencję można traktować jako święty ogień w świecie sportu. Pojęcie to obejmuje rywalizację i pragnienie wygranej. Jest to pragnienie pokonania innych; konkurencyjność stawia osoby startujące w zawodach przed ich celem i popycha je do sięgnięcia po niego.

Ta cecha jest ściśle powiązana ze sportem, a drużyny stają się konkurencyjne, gdy walczą z godnym przeciwnikiem.

Wielu sportowców od najmłodszych lat wykazuje się dużą konkurencyjnością i wykorzystuje ją jako środek do pokonywania przeszkód zarówno w sporcie, jak i poza nim.

Współpraca

Podobnie jak w przypadku konkurencyjności, współpraca obejmuje wszelkie działania, które nie są wykonywane indywidualnie. Współpraca oznacza połączenie sił z innymi, aby osiągnąć cel.

Tak więc współpraca jest fundamentalnym filarem dla wszystkich ludzi, ponieważ życie w społeczeństwie oznacza konieczność skutecznego współdziałania.

Różnice między atmosferą rywalizacji a współpracy

W sporcie, niektóre przypadki oznaczają zarówno konkurencyjność, jak i współpracę. Na przykład, drużyna może zawsze mieć bardzo konkurencyjnego gracza, podczas gdy inny koncentruje się bardziej na zjednoczeniu zespołu, przyznając role, które tworzą strukturę grupy.

Każdy sport ma swoją własną dynamikę, co utrudnia określenie charakterystycznych cech. Nadal jednak możemy wymienić największe różnice między tymi dwoma zjawiskami.

• Zespół: podczas gdy konkurencyjność osobista jest zawsze korzystna, to jak konkurencyjny jest zespół jako całość, zależy od jego poziomu współpracy. Tak więc współpraca i konkurencyjność różnią się poziomami, które przejawiają się u graczy i drużyny.

• Indywidualność: bez względu na to, czy chodzi o zdobycie miejsca w drużynie, czy pokonanie rywali, sportowcy zawsze chcą osiągnąć swoje cele.

Ale w wielu przypadkach zdolność zawodnika do współpracy ze swoją drużyną stanowi podstawę działania, ponieważ wiele dyscyplin sportowych to sporty zespołowe.

Zawodnik nadmiernie nastawiony na rywalizacje koncentruje się wyłącznie na swoich osobistych celach. Z drugiej strony, gracz nastawiony na współpracę dąży do osiągnięcia celów zespołowych.

• Rodzaj atmosfery: oficjalne i nieoficjalne zasady obowiązujące w zespole tworzą atmosferę w nim. Nadmiernie konkurencyjna atmosfera prawdopodobnie spowoduje, że część graczy będzie o wiele lepsza od pozostałych. Z drugiej strony zespoły nastawione na współpracę osiągną wspólnie cele, ale żaden zawodnik nie zabłyśnie bardziej niż inni.

Rola trenera w tworzeniu atmosfery rywalizacji i współpracy

Trenerzy są zazwyczaj odpowiedzialni za ustalenie zasad obowiązujących w drużynie, ale jak mogą stworzyć atmosferę za pomocą zasad i wytycznych?

Mówiąc najprościej, jeśli trener nagradza wyłącznie zachowania konkurencyjne, gracze będą stopniowo uczyć się stawiać nacisk na rywalizację. Jeśli zaś trener nagrodzi współpracę bardziej niż rywalizację, gracze nauczą się lepiej współpracować.

Duch rywalizacji: konsekwencje ekstremalnych atmosfer

Ekstremalna atmosfera może mieć wiele konsekwencji. Podsumowując, można powiedzieć, że spolaryzowana atmosfera oznacza czerpanie wszystkie korzyści z jednej cechy, jednocześnie tracąc wszystkie zalety drugiej.

Przyjrzyjmy się następującym przykładom:

• Atmosfera samej rywalizacji: kiedy sportowcy ustawiają poprzeczkę wysoko i skupiają się wyłącznie na wygranej, mogą albo znaleźć motywację, albo stracić zainteresowanie grą.

Spójrzmy na przykład piłki nożnej: jeśli gracze przywiązują tytułów, zapominają o reszcie. W związku z tym często obserwujemy wypalenie zawodowe, które wiąże się z odejściem z zespołu.

• Atmosfera samej współpracy: tymczasem w atmosferze współpracy każdy gracz rozumie, że istnieje coś większego i ważniejszego niż oni sami. Problem pojawia się, gdy nadmierna współpraca ugasi w nich ogień rywalizacji.

Kontynuując nasz przykład piłki nożnej: jeśli gracze w drużynie lekceważą swój rozwój osobisty i spędzają na boisku tyle samo czasu niezależnie od ich poziomu, drużyna również nie może spodziewać się doskonałych wyników.

Atmosfera rywalizacji i współpracy: klucz stanowi równowaga

Różnice między rywalizacją a współpracą nie sprawią, że będą tak niezgodne, jak woda i olej. Trenerzy podkreślają, że dobra atmosfera w zespole wzmacnia cele grupy.

Drużyny mogą stworzyć taką atmosferę, gdy wszyscy gracze walczą o miejsce, a także, niezależnie od zwycięstwa lub porażki, bezwarunkowo wspierają swoich kolegów z zespołu.

Tak więc obie cechy są ważne, ponieważ gracze muszą również skupić się na rozwoju osobistym, aby osiągnąć cele grupowe.

Sporty indywidualne

Sporty indywidualne nie stanowią wyjątku. Współpraca również jest podstawowym elementem każdej pracy zespołowej.

Gracze muszą pamiętać o tym, że chociaż podczas gry są sami, to wspierani są przez cały zespół.

Podobnie jak w przypadku sportów zespołowych, nadmierna konkurencyjność w stosunku do rywali wywoła silne emocje, które znacznie się różnią po porażce lub zwycięstwie.

Aby osiągnąć swoje cele należy zrozumieć zarówno rywalizację, jak i współpracę. Rywalizacja odgrywa kluczową rolę w sporcie i wyeliminowanie jej nie stanowi rozwiązania. Ale należy także wiedzieć, jak cieszyć się grą i podtrzymywać tę pasję, aby nie stała się udręką.