Doping wydolnościowy w sporcie, historia tego procederu

Doping wydolnościowy był wszechobecny w świecie sportu. Substancja EPO została wykorzystana do zwiększenia wydajności w profesjonalnych zawodach sportowych. Oto wszystko, co powinieneś wiedzieć o tym procederze.

Czy kiedykolwiek słyszałeś o dopingu wydolnościowym EPO? Jeśli regularnie uprawiasz sport, prawdopodobnie tak! Wielu sportowców stosowało tę substancję w celu poprawy wyników sportowych. Ale zanim przejdziemy do szczegółów, przyjrzyjmy się EPO, czym to jest i jak działa.

Czym jest doping wydolnościowy EPO?

Krótko mówiąc, EPO jest naturalnie występującym hormonem występującym w ludzkim ciele. Jego pełna nazwa to właściwie „erytropoetyna” i jest wytwarzany przez wątrobę.

Jednak jego syntetyczna wersja była prawdopodobnie największą pułapką w historii światowego sportu. Dokładna liczba sportowców, którzy wygrali zawody za pomocą dopingu EPO, jest nadal nieznana. W 1998 r. kilku sportowców Tour de France nielegalnie wykorzystało ten hormon do poprawienia swoich wyników.

Niemniej jednak stosowanie EPO jako leku zaczęło się wcześniej. W rzeczywistości stosowanie syntetycznej EPO rozpoczęło się w latach 80. w 1986 r.

Masowa produkcja tego leku rozpoczęła się pod akronimem RhEpo. Trzy lata później FDA zatwierdziła stosowanie syntetycznej wersji EPO do leczenia niedokrwistości. Jednak wielu ekspertów uważa, że ​​profesjonalni bokserzy zaczęli stosować go jako lek poprawiający wydajność już w 1987 roku.

Doping wydolnościowy EPO w sporcie – historia

Lek szybko rozprzestrzenił się wśród profesjonalnych sportowców po latach osiemdziesiątych. W rzeczywistości wielu sportowców określiło tę substancję jako „cud” dla sprawności fizycznej!

Historycy sportu uważają, że pierwszą konkurencją, w której sportowcy korzystali z EPO, były Zimowe Igrzyska Olimpijskie Calgary w 1988 roku. W tym czasie nie było sposobu, aby go wykryć lub zrozumieć jego wpływ na poziomie sportowym.

W 1998 roku wyszedł na jaw skandal Tour de France. Odkryto ogromną międzynarodową sieć dopingową podczas trasy. W sprawę zaangażowani byli technicy, medycy i rowerzyści z zespołu Festina, a skandal wymusił zawieszenie ich.

Chwilę później nawet prezydent Międzynarodowej Unii Kolarskiej był zaangażowany w sprawę dopingu. Substancją w “oku huraganu” była słynna EPO.

Po Tour de France badacze znaleźli kilka sieci antydopingowych wśród innych dyscyplin sportowych. Skandal był tak duży, że sprawa Festina zmotywowała utworzenie Światowej Agencji Antydopingowej w 1999 r. W dochodzeniu opublikowanym w 2013 r. eksperci stwierdzili, że co najmniej 30 rowerzystów skorzystało z EPO podczas trasy w 1998 roku.

Doping EPO w nowym tysiącleciu

Po aferze w 1998 r. nadal występowały trudności w wykrywaniu syntetycznej EPO. W 2000 r. naukowcy opatentowali pierwszy test wykrywający hormony. Problem z tym nielegalnym narkotykiem polega jednak na tym, że staje się niewykrywalny wkrótce po użyciu. To sprawiło, że stał się ulubionym wśród sportowców!

W 2019 r. znowu rozdzwoniły się alarmy wywołane EPO. Eksperci odkryli, że wstrzyknięcie mikrodawek EPO sprawiło, że substancja była praktycznie niewykrywalna, a jednocześnie poprawiała wyniki sportowe.

Z tego powodu latem ubiegłego roku francuskie laboratorium Chatenay-Malabry zaprezentowało swój nowy test na wykrywanie EPO. Nowatorski test może wykryć hormon nawet dwa dni po tym, jak wprowadzono go do ciała.

Niemniej jednak nowy test nie został jeszcze zatwierdzony przez Światową Agencję Antydopingową (WADA). Jednak eksperci twierdzą, że do lata 2020 pierwsze testy antydopingowe zostaną przeprowadzone przy użyciu tego systemu.

Konsekwencje prawne dopingu EPO

Według Światowego Kodeksu Antydopingowego (WADC) doping oznacza „naruszenie różnych przepisów antydopingowych”. Innymi słowy, podczas używania nielegalnych substancji sportowcy mogą naruszać kilka zasad sportowych, a nie tylko jedną.

EPO znajduje się na liście substancji zabronionych przez Komitet Olimpijski od lat 90. XX wieku. Nawet gdy nie można było wykryć go przy pomocy testu z moczu, eksperci wciąż uważali EPO za nielegalne. Oczywiście od 2020 r. substancja pozostaje na listach aktualizowanych co roku przez WADA.

Wszyscy sportowcy licencjonowani przez federację mogą podlegać kontroli antydopingowej w dowolnym momencie. Podobnie, system antydopingowy reguluje wszystkie dyscypliny uznane za sport. Ponadto wiele klubów z niższych kategorii również przeprowadza testy antydopingowe EPO.

Światowy kodeks antydopingowy reguluje zakazane substancje w tym obszarze.

Prawo antydopingowe w Hiszpanii

W Hiszpanii ustawa organiczna 3/2013 reguluje walkę z dopingiem. W tym artykule prawnym stosowanie substancji dopingujących jest uważane za „bardzo poważne” naruszenie. Tylko w niektórych szczególnych przypadkach naruszenie może mieć niższy poziom ważności.

Na przykład „surowa” kara za doping ma miejsce, gdy sportowiec nie może racjonalnie wyjaśnić, czemu w jego ciele znajduje się nielegalna substancja. Ponadto sankcje dopingowe obejmują federacje, zespoły i dyrektywę techniczną.

Kary za poważne wykroczenia pociągają za sobą zawieszenie licencji federalnej na okres jednego lub dwóch lat. Ponadto sportowcy transgresywni mogą otrzymywać grzywny w wysokości od 3000 do 12 000 euro.

W przypadku bardzo poważnych wykroczeń zawieszenia mogą zostać przedłużone do czterech lat, a nawet na całe życie, w zależności od powagi popełnionego przestępstwa.